Incipit Sacerdos paratus cum ingreditur ad Altare, facta illi debita reverentia, signat se signo crucis a fronte ad pectus, et clara voce dicit: In nómine Patris, ☩ et Fílii, et Spíritus Sancti. Amen. |
Deinde, iunctis manibus ante pectus, incipit Antiphonam: S. Introíbo ad altáre Dei. M. Ad Deum, qui lætíficat iuventútem meam. omit. psalm |
Signat se, dicens: V. Adiutórium nostrum ☩ in nómine Dómini. R. Qui fecit coelum et terram. Deinde iunctis manibus profunde inclinatus facit Confessionem. Confíteor Deo omnipoténti, beátæ Maríæ semper Vírgini, beáto Michaéli Archángelo, beáto Ioánni Baptístæ, sanctis Apóstolis Petro et Paulo, ómnibus Sanctis, et vobis, fratres: quia peccávi nimis cogitatióne, verbo et opere: Percutit sibi pectus ter, dicens: mea culpa, mea culpa, mea máxima culpa. Ideo precor beátam Maríam semper Vírginem, beátum Michaélem Archángelum, beátum Ioánnem Baptístam, sanctos Apóstolos Petrum et Paulum, omnes Sanctos, et vos, fratres, orare pro me ad Dóminum, Deum nostrum. M. Misereátur tui omnípotens Deus, et, dimíssis peccátis tuis, perdúcat te ad vitam ætérnam. Sacerdos dicit: S. Amen, et erigit se. Deinde Ministri repetunt Confessionem: et ubi a Sacerdote dicebatur vobis, fratres, et vos, fratres, a Ministris dicitur tibi, pater, et te, pater. M. Confíteor Deo omnipoténti, beátæ Maríæ semper Vírgini, beáto Michaéli Archángelo, beáto Ioánni Baptístæ, sanctis Apóstolis Petro et Paulo, ómnibus Sanctis, et tibi, pater: quia peccávi nimis cogitatióne, verbo et opere: mea culpa, mea culpa, mea máxima culpa. Ideo precor beátam Maríam semper Vírginem, beátum Michaélem Archángelum, beátum Ioánnem Baptístam, sanctos Apóstolos Petrum et Paulum, omnes Sanctos, et te, pater, orare pro me ad Dóminum, Deum nostrum. Postea Sacerdos, iunctis manibus, facit absolutionem, dicens: S. Misereátur nostri vestri omnípotens Deus, et, dimíssis peccátis nostris vestris, perdúcat nos vos ad vitam ætérnam. R. Amen. Signat se signo crucis, dicens: S. Indulgéntiam, ☩ absolutionem et remissiónem peccatórum nostrórum tríbuat nobis omnípotens et miséricors Dóminus. R. Amen. |
Et inclinatus prosequitur: V. Deus, tu convérsus vivificábis nos. R. Et plebs tua lætábitur in te. V. Osténde nobis, Dómine, misericórdiam tuam. R. Et salutáre tuum da nobis. V. Dómine, exáudi oratiónem meam. R. Et clamor meus ad te véniat. V. Dóminus vobíscum. R. Et cum spíritu tuo. Et extendens ac iungens manus, clara voce dicit: Orémus, ei ascendens ad Altare, dicit secreto: Aufer a nobis, quaesumus, Dómine, iniquitátes nostras: ut ad Sancta sanctórum puris mereámur méntibus introíre. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen. Deinde, manibus iunctis super Altare, inclinatus dicit: Orámus te, Dómine, per mérita Sanctórum tuórum, Osculatur Altare in medio quorum relíquiæ hic sunt, et ómnium Sanctórum: ut indulgére dignéris ómnia peccáta mea. Amen. |
Introitus Gal 6:14. Nos autem gloriári oportet in Cruce Dómini nostri Iesu Christi: in quo est salus, vita et resurréctio nostra: per quem salváti et liberáti sumus Ps 66:2 Deus misereátur nostri, et benedícat nobis: illúminet vultum suum super nos, et misereátur nostri. Nos autem gloriári oportet in Cruce Dómini nostri Iesu Christi: in quo est salus, vita et resurréctio nostra: per quem salváti et liberáti sumus |
Kyrie Qua finita, iunctis manibus, accedit ad medium altaris et, alternatim cum Ministris, dicit: S. Kýrie, eléison. M. Kýrie, eléison. S. Kýrie, eléison. M. Christe, eléison. S. Christe, eléison. M. Christe, eléison. S. Kýrie, eléison. M. Kýrie, eléison. S. Kýrie, eléison. |
Gloria omit. |
Oratio Deinde osculatur Altare in medio, et versus ad populum dicit: V. Dóminus vobíscum. R. Et cum spiritu tuo. Postea dicit: Orémus, et Orationes, unam aut plures, ut ordo Officii postulat. Sequitur Epistola, Graduale, Tractus, vel Allelúia cum Versu, aut Sequentia, prout Tempus aut qualitas Missæ postulat. Orémus. Omnípotens sempitérne Deus: da nobis ita Domínicæ passiónis sacraménta perágere; ut indulgéntiam percípere mereámur. Per eundem Dominum nostrum Iesum Christum filium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti, Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen. |
Lectio Léctio Ieremíæ Prophétæ. Ier 11:18-20 In diébus illis: Dixit Ieremías: Dómine, demonstrásti mihi, et cognóvi: tunc ostendísti mihi stúdia eórum. Et ego quasi agnus mansúetus, qui portátur ad víctimam: et non cognóvi, quia cogitavérunt super me consília, dicéntes: Mittámus lignum in panem eius, et eradámus eum de terra vivéntium, et nomen eius non memorétur ámplius. Tu autem, Dómine Sábaoth, qui iúdicas iuste et probas renes et corda, vídeam ultiónem tuam ex eis: tibi enim revelávi causam meam, Dómine, Deus meus. R. Deo gratias. |
Graduale Ps 34:13 et 1-2 Ego autem, dum mihi molésti essent, induébam me cilício, et humiliábam in ieiúnio ánimam meam: et orátio mea in sinu meo convertétur. V. Iúdica, Dómine, nocéntes me, expúgna impugnántes me: apprehénde arma et scutum, et exsúrge in adiutórium mihi. |
Evangelium Munda cor meum ac labia mea, omnípotens Deus, qui labia Isaíæ Prophétæ cálculo mundásti igníto: ita me tua grata miseratióne dignáre mundáre, ut sanctum Evangélium tuum digne váleam nuntiáre. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen. D. Iube, domne, benedícere. S. Dóminus sit in córdibus vestris et in lábiis vestris: ut digne et competénter annuntiétis Evangélium suum: In nómine Patris, et Fílii, ☩ et Spíritus Sancti. D. Amen. Pássio Dómini nostri Iesu Christi secúndum Marcum. Marc 14:32-72; 15, 1-46 Et véniunt in praedium, cui nomen Gethsémani. Et ait discípulis suis: I. Sedéte hic, donec orem. C. Et assúmit Petrum et Iacóbum et Ioánnem secum: et coepit pavére et tædére. Et ait illis: I. Tristis est anima mea usque ad mortem: sustinéte hic, et vigiláte. C. Et cum processísset páululum, prócidit super terram: et orábat, ut, si fíeri posset, transíret ab eo hora: et dixit: I. Abba, Pater, ómnia tibi possibília sunt, transfer cálicem hunc a me: sed non quod ego volo, sed quod tu. C. Et venit et invénit eos dormiéntes. Et ait Petro: I. Simon, dormis? non potuísti una hora vigiláre? Vigilate et oráte, ut non intrétis in tentatiónem. Spíritus quidem promptus est, caro vero infírma. C. Et íterum ábiens orávit, eúndem sermónem dicens. Et revérsus, dénuo invénit eos dormiéntes - erant enim óculi eórum gravati - et ignorábant, quid respondérent ei. Et venit tértio, et ait illis: I. Dormíte iam et requiéscite. Súfficit: venit hora: ecce, Fílius hóminis tradétur in manus peccatórum. Súrgite, eámus: ecce, qui me tradet, prope est. C. Et, adhuc eo loquénte, venit Iudas Iscariótes, unus de duódecim, et cum eo turba multa cum gládiis et lignis, a summis sacerdótibus et scribis et senióribus. Déderat autem tráditor eius signum eis, diceris: S. Quemcúmque osculátus fúero, ipse est, tenéte eum et dúcite caute. C. Et cum venísset, statim accédens ad eum, ait: S. Ave, Rabbi. C. Et osculátus est eum. At illi manus iniecérunt in eum, et tenuérunt eum. Unus autem quidam de circumstántibus, edúcens gládium, percussit servum summi sacerdótis: et amputávit illi aurículam. Et respóndens Iesus, ait illis: I. Tamquam ad latrónem exístis cum gládiis et lignis comprehéndere me? cotídie eram apud vos in templo docens, et non me tenuístis. Sed ut impleántur Scriptúræ. C. Tunc discípuli eius relinquéntes eum, omnes fugérunt. Adoléscens autem quidam sequebátur eum amíctus síndone super nudo: et tenuérunt eum. At ille, reiécta síndone, nudus profúgit ab eis. Et adduxérunt Iesum ad summum sacerdótem: et convenérunt omnes sacerdótes et scribæ et senióres. Petrus autem a longe secútus est eum usque intro in átrium summi sacerdótis: et sedébat cum minístris ad ignem, et calefaciébat se. Summi vero sacerdótes et omne concílium quærébant advérsus Iesum testimónium, ut eum morti tráderent, nec inveniébant. Multi enim testimónium falsum dicébant advérsus eum: et conveniéntia testimónia non erant. Et quidam surgéntes, falsum testimónium ferébant advérsus eum, dicéntes: S. Quóniam nos audívimus eum dicéntem: Ego dissólvant! templum hoc manufáctum, et per tríduum áliud non manufáctum ædificábo. C. Et non erat convéniens testimónium illórum. Et exsúrgens summus sacérdos in médium, interrogávit Iesum, dicens: S. Non respóndes quidquam ad ea, quæ tibi obiiciúntur ab his? C. Ille autem tacébat et nihil respóndit. Rursum summus sacérdos interrogábat eum, et dixit ei: S. Tu es Christus, Fílius Dei benedícti? C. Iesus autem dixit illi: I. Ego sum: et vidébitis Fílium hóminis sedéntem a dextris virtútis Dei, et veniéntem cum núbibus coeli. C. Summus autem sacérdos scindens vestiménta sua, ait: S. Quid adhuc desiderámus testes? Audístis blasphémiam: quid vobis videtur? C. Qui omnes condemnavérunt eum esse reum mortis. Et coepérunt quidam conspúere eum, et veláre fáciem eius, et cólaphis eum caedere, et dícere ei: S. Prophetíza. C. Et minístri álapis cum cædébant. Et cum esset Petrus in átrio deórsum, venit una ex ancíllis summi sacerdótis: et cum vidísset Petrum calefaciéntem se, aspíciens illum, ait: S. Et tu cum Iesu Nazaréno eras. C. At ille negávit, dicens: S. Neque scio neque novi, quid dicas. C. Et éxiit foras ante átrium, et gallus cantávit. Rursus autem cum vidísset illum ancílla, coepit dícere circumstántibus: Quia hic ex illis est. At ille íterum negávit. Et post pusíllum rursus, qui astábant, dicébant Petro: S. Vere ex illis es: nam et Galilaeus es. C. Ille autem coepit anathematizáre et iuráre: Quia néscio hóminem istum, quem dícitis. Et statim gallus íterum cantávit. Et recordátus est Petrus verbi, quod díxerat ei Iesus: Priúsquam gallus cantet bis, ter me negábis. Et coepit flere. Et conféstim mane consílium faciéntes summi sacerdótes, cum senióribus et scribis et univérso concílio, vinciéntes Iesum, duxérunt, et tradidérunt Piláto. Et interrogávit eum Pilátus: S. Tu es Rex Iudæórum? C. At ille respóndens, ait illi: I. Tu dicis. C. Et accusábant eum summi sacerdótes in multis. Pilátus autem rursum interrogávit eum, dicens: S. Non respóndes quidquam? vide, in quantis te accúsant. C. Iesus autem ámplius nihil respóndit, ita ut mirarétur Pilátus. Per diem autem festum solébat dimíttere illis unum ex vinctis, quemcúmque petiíssent. Erat autem, qui dicebátur Barábbas, qui cum seditiósis erat vinctus, qui in seditióne fécerat homicídium. Et cum ascendísset turba, coepit rogáre, sicut semper faciébat illis. Pilátus autem respóndit eis, et dixit: S. Vultis dimíttam vobis Regem Iudæórum? C. Sciébat enim, quod per invídiam tradidíssent eum summi sacerdótes. Pontifices autem concitavérunt turbam, ut magis Barábbam dimítteret eis. Pilátus autem íterum respóndens, ait illis: S. Quid ergo vultis fáciam Regi Iudæórum? C. At illi íterum clamavérunt: S. Crucifíge eum. C. Pilátus vero dicébat illis: S. Quid enim mali fecit? C. At illi magis clamábant: S. Crucifíge eum. C. Pilátus autem volens populo satisfácere, dimisit illis Barábbam, et trádidit Iesum flagellis cæsum, ut crucifigerétur. Mílites autem duxérunt eum in átrium prætórii, et cónvocant totam cohórtem, et índuunt eum púrpura, et impónunt ei plecténtes spíneam corónam. Et coepérunt salutáre eum: Ave, Rex Iudæórum. Et percutiébant caput eius arúndine: et conspuébant eum et, ponéntes génua, adorábant eum. Et postquam illusérunt ei, exuérunt illum púrpura, et induérunt eum vestiméntis suis: et edúcunt illum, ut crucifígerent eum. Et angariavérunt prætereúntem quémpiam, Simónem Cyrenaeum, veniéntem de villa, patrem Alexándri et Rufi, ut tólleret crucem eius. Et perdúcunt illum in Gólgotha locum, quod est interpretátum Calváriæ locus. Et dabant ei bíbere myrrhátum vinum: et non accépit. Et crucifigéntes eum, divisérunt vestiménta eius, mitténtes sortem super eis, quis quid tólleret. Erat autem hora tértia: et crucifixérunt eum. Et erat títulus causæ eius inscríptus: Rex Iudæórum. Et cum eo crucifígunt duos latrónes: unum a dextris et alium a sinístris eius. Et impléta est Scriptúra, quæ dicit: Et cum iníquis reputátus est. Et prætereúntes blasphemábant eum, movéntes cápita sua et dicéntes: S. Vah, qui déstruis templum Dei, et in tribus diébus reædíficas: salvum fac temetípsum, descéndens de cruce. C. Simíliter et summi sacerdótes illudéntes, ad altérutrum cum scribis dicébant: S. Alios salvos fecit, seípsum non potest salvum fácere. Christus Rex Israël descéndat nunc de cruce, ut videámus et credámus. C. Et qui cum eo crucifíxi erant, conviciabántur ei. Et facta hora sexta, ténebræ factæ sunt per totam terram, usque in horam nonam. Et hora nona exclamávit Iesus voce magna, dicens: I. Eloi, Eloi, lamma sabactháni? C. Quod est interpretátum: I. Deus meus, Deus meus, ut quid dereliquísti me? C. Et quidam de circumstántibus audiéntes, dicébant: S. Ecce, Elíam vocat. C. Currens autem unus, et implens spóngiam acéto, circumponénsque cálamo, potum dabat ei, dicens: S. Sínite, videámus, si véniat Elías ad deponéndum eum. C. Iesus autem emíssa voce magna exspirávit. Hic genuflectitur, et pausatur aliquantulum Et velum templi scissum est in duo, a summo usque deórsum. Videns autem centúrio, qui ex advérso stabat, quia sic clamans exspirásset, ait: S. Vere hic homo Fílius Dei erat. C. Erant autem et mulíeres de longe aspiciéntes: inter quas erat María Magdaléne, et María Iacóbi minóris, et Ioseph mater, et Salóme: et cum esset in Galilaea, sequebántur eum, et ministrábant ei, et áliæ multæ, quæ simul cum eo ascénderant Ierosólymam. Et cum iam sero esset factum (quia erat Parascéve, quod est ante sábbatum) venit Ioseph ab Arimathaea, nóbilis decúrio, qui et ipse erat exspéctans regnum Dei, et audácter introívit ad Pilátum, et pétiit corpus Iesu. Pilátus autem mirabátur, si iam obiísset. Et accersíto centurióne, interrogávit eum, si iam mórtuus esset. Et cum cognovísset a centurióne, donávit corpus Ioseph. Ioseph autem mercátus síndonem, et depónens eum invólvit síndone, et pósuit eum in monuménto, quod erat excísum de petra, et advólvit lápidem ad óstium monuménti. |
Credo omit. |
Offertorium Deinde osculatur Altare, et versus ad populum, dicit: V. Dóminus vobíscum. R. Et cum spíritu tuo. Postea dicit: Orémus, et Offertorium. Orémus Ps 139:5 Custódi me, Dómine, de manu peccatóris: et ab homínibus iníquis éripe me. |
Quo dicto, si est Missa sollemnis, Diaconus porrigit Celebranti Patenam cum Hostia: si privata, Sacerdos ipse accipit Patenam cum Hostia, quam offerens, dicit: Suscipe, sancte Pater, omnipotens ætérne Deus, hanc immaculátam hóstiam, quam ego indígnus fámulus tuus óffero tibi Deo meo vivo et vero, pro innumerabílibus peccátis, et offensiónibus, et neglegéntiis meis, et pro ómnibus circumstántibus, sed et pro ómnibus fidélibus christiánis vivis atque defúnctis: ut mihi, et illis profíciat ad salútem in vitam ætérnam. Amen. |
Deinde faciens crucem cum eadem Patena, deponit Hostiam super Corporale. Diaconus ministrat vinum, Subdiaconus aquam in Calice: vel si privata est Missa, utrumque infundit Sacerdos, et aquam miscendam in Calice benedicit signo crucis, dicens: Deus, qui humánæ substántiæ dignitátem mirabíliter condidísti, et mirabílius reformásti: da nobis per huius aquæ et vini mystérium, eius divinitátis esse consórtes, qui humanitátis nostræ fíeri dignátus est párticeps, Iesus Christus, Fílius tuus, Dóminus noster: Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus: per ómnia saecula sæculórum. Amen. |
Postea accipit Calicem, et offert dicens: Offérimus tibi, Dómine, cálicem salutáris, tuam deprecántes cleméntiam: ut in conspéctu divínæ maiestátis tuæ, pro nostra et totíus mundi salute, cum odóre suavitátis ascéndat. Amen. Deinde facit signum crucis cum Calice, et illum ponit super Corporale, et Palla cooperit: tum, iunctis manibus super Altare, aliquantulum inclinatus, dicit: In spíritu humilitátis et in ánimo contríto suscipiámur a te, Dómine: et sic fiat sacrifícium nostrum in conspéctu tuo hódie, ut pláceat tibi, Dómine Deus. Erectus expandit manus, easque in altum porrectas iungens, elevátis ad coelum oculis et statim demissis, dicit: Veni, sanctificátor omnípotens ætérne Deus: Benedicit Oblata, prosequendo: et bene ☩ dic hoc sacrifícium, tuo sancto nómini præparátum. |
Sacerdos lavat manus, dicens: Ps. 25, 6-12. Lavábo inter innocéntes manus meas: et circúmdabo altáre tuum. Dómine: Ut áudiam vocem laudis, et enárrem univérsa mirabília tua. Dómine, diléxi decórem domus tuæ et locum habitatiónis glóriæ tuæ. Ne perdas cum ímpiis, Deus, ánimam meam, et cum viris sánguinum vitam meam: In quorum mánibus iniquitátes sunt: déxtera eórum repléta est munéribus. Ego autem in innocéntia mea ingréssus sum: rédime me et miserére mei. Pes meus stetit in dirécto: in ecclésiis benedícam te, Dómine. |
Deinde, aliquantulum inclinatus in medio Altaris, iunctis manibus super eo, dicit: Súscipe, sancta Trinitas, hanc oblatiónem, quam tibi offérimus ob memóriam passiónis, resurrectiónis, et ascensiónis Iesu Christi, Dómini nostri: et in honórem beátæ Maríæ semper Vírginis, et beáti Ioannis Baptistæ, et sanctórum Apostolórum Petri et Pauli, et istórum et ómnium Sanctórum: ut illis profíciat ad honórem, nobis autem ad salútem: et illi pro nobis intercédere dignéntur in coelis, quorum memóriam ágimus in terris. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen. |
Postea osculatur Altare, et versus ad populum extendens, et iungens manus, voce paululum elevata, dicit: S. Oráte, fratres: ut meum ac vestrum sacrifícium acceptábile fiat apud Deum Patrem omnipoténtem. Minister, seu circumstantes respondent: alioquin ipsemet Sacerdos: M. Suscípiat Dóminus sacrifícium de mánibus tuis vel meis ad laudem et glóriam nominis sui, ad utilitátem quoque nostram, totiúsque Ecclésiæ suæ sanctæ. Sacerdos submissa voce dicit: S. Amen. Deinde, manibus extensis, absolute sine Orémus subiungit Orationes secretas. Secreta Sacrifícia nos, quǽsumus, Dómine, propénsius ista restáurent: quæ medicinálibus sunt institúta ieiúniis. Per Dominum nostrum Iesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen. |
Praefatio Quibus finitis, cum pervenerit ad conclusionem, clara voce dicit: Per ómnia saecula sæculórum, cum Præfatione, ut in sequentibus. Præfationem incipit ambabus manibus positis hinc inde super Altare: quas aliquantulum elevat, cum dicit: Sursum corda. Iungit eas ante pectus, et caput inclinat, cum dicit: Grátias agamus Dómino, Deo nostro. Deinde disiungit manus, et disiunctas tenet usque ad finem Præfationis: qua finita, iterum iungit eas, et inclinatus dicit: Sanctus. Et cum dicit: Benedíctus, qui venit, signum crucis sibi producit a fronte ad pectus. V. Dóminus vobíscum. R. Et cum spíritu tuo. V. Sursum corda. R. Habémus ad Dóminum. V. Grátias agámus Dómino, Deo nostro. R. Dignum et iustum est. de Sancta Cruce Vere dignum et iustum est, æquum et salutáre, nos tibi semper et ubíque grátias ágere: Dómine sancte, Pater omnípotens, ætérne Deus: Qui salútem humáni géneris in ligno Crucis constituísti: ut, unde mors oriebátur, inde vita resúrgeret: et, qui in ligno vincébat, in ligno quoque vincerétur: per Christum, Dóminum nostrum. Per quem maiestátem tuam laudant Angeli, adórant Dominatiónes, tremunt Potestátes. Coeli coelorúmque Virtútes ac beáta Séraphim sócia exsultatióne concélebrant. Cum quibus et nostras voces ut admítti iúbeas, deprecámur, súpplici confessióne dicéntes: Sanctus, Sanctus, Sanctus Dóminus, Deus Sábaoth. Pleni sunt coeli et terra glória tua. Hosánna in excélsis. Benedíctus, qui venit in nómine Dómini. Hosánna in excélsis. |
Canon Finita præfatione, sacerdos extendens, elevans aliquantulum et iungens manus, elevansque ad cælum oculos, et statim demittens, profunde inclinatus ante Altare, manibus super eo positis, dicit : Te igitur, clementíssime Pater, per Iesum Christum, Fílium tuum, Dóminum nostrum, súpplices rogámus, ac pétimus, osculatur Altare et, iunctis manibus ante pectus, dicit: uti accepta habeas et benedícas, Signat ter super Hostiam et Calicem simul, dicens: hæc ☩ dona, hæc ☩ múnera, hæc ☩ sancta sacrifícia illibáta, Extensis manibus prosequitur: in primis, quæ tibi offérimus pro Ecclésia tua sancta cathólica: quam pacificáre, custodíre, adunáre et régere dignéris toto orbe terrárum: una cum fámulo tuo Papa nostro Francisco et Antístite nostro nomen Episcopi et ómnibus orthodóxis, atque cathólicæ et apostólicae fídei cultóribus. |
Commemoratio pro vivis Meménto, Dómine, famulórum famularúmque tuarum N. et N. Iungit manus, orat aliquantulum pro quibus orare intendit: deinde manibus extensis prosequitur: et ómnium circumstántium, quorum tibi fides cógnita est et nota devótio, pro quibus tibi offérimus: vel qui tibi ófferunt hoc sacrifícium laudis, pro se suísque ómnibus: pro redemptióne animárum suárum, pro spe salútis et incolumitátis suæ: tibíque reddunt vota sua ætérno Deo, vivo et vero. |
Communicántes, et memóriam venerántes, in primis gloriósæ semper Vírginis Maríæ, Genetrícis Dei et Dómini nostri Iesu Christi: sed et beati Ioseph, eiusdem Virginis Sponsi, et beatórum Apostolórum ac Mártyrum tuórum, Petri et Pauli, Andréæ, Iacóbi, Ioánnis, Thomæ, Iacóbi, Philíppi, Bartholomaei, Matthaei, Simónis et Thaddaei: Lini, Cleti, Cleméntis, Xysti, Cornélii, Cypriáni, Lauréntii, Chrysógoni, Ioánnis et Pauli, Cosmæ et Damiáni: et ómnium Sanctórum tuórum; quorum méritis precibúsque concédas, ut in ómnibus protectiónis tuæ muniámur auxílio. Iungit manus Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen. |
Tenens manus expansas super Oblata, dicit: Hanc igitur oblatiónem servitutis nostræ, sed et cunctae famíliæ tuæ, quaesumus, Dómine, ut placátus accípias: diésque nostros in tua pace dispónas, atque ab ætérna damnatióne nos éripi, et in electórum tuórum iúbeas grege numerári. Iungit manus Per Christum, Dóminum nostrum. Amen. |
Quam oblatiónem tu, Deus, in ómnibus, quaesumus, Signat ter super Oblata, bene ☩ díctam, adscríp ☩ tam, ra ☩ tam, rationábilem, acceptabilémque fácere dignéris: Signat semel super Hostiam, ut nobis Cor ☩ pus, et semel super Calicem, et San ☩ guis fiat dilectíssimi Fílii tui, Iungit manus, Dómini nostri Iesu Christi. |
Qui prídie quam paterétur, Accipit Hostiam, accépit panem in sanctas ac venerábiles manus suas, Elevat oculos ad coelum, elevátis óculis in coelum ad te Deum, Patrem suum omnipoténtem, Caput inclinat, tibi grátias agens, Signat super Hostiam, bene ☩ dixit, fregit, dedítque discípulis suis, dicens: Accípite, et manducáte ex hoc omnes. |
Tenens ambabus manibus Hostiam inter indices et pollices, profert verba consecrationis secrete, distincte et attente super Hostiam, et simul super omnes, si plures sint consecrandæ. HOC EST ENIM CORPUS MEUM. Quibus verbis prolatis, statim Hostiam consecratam genuflexus adorat: surgit, ostendit populo, reponit super Corporale, et genuflexus iterum adorat: nec amplius pollices et indices disiungit, nisi quando Hostia tractanda est, usque ad ablutionem digitorum. |
Tunc, detecto Calice, dicit: Símili modo postquam coenátum est, Ambabus manibus accipit Calicem, accípiens et hunc præclárum Cálicem in sanctas ac venerábiles manus suas: item Caput inclinat, item tibi grátias agens, Sinistra tenens Calicem, dextera signat super eum, bene ☩ dixit, dedítque discípulis suis, dicens: Accípite, et bíbite ex eo omnes. |
Profert verba consecrationis super Calicem, attente, continuate, et secrete, tenens illum parum elevatum. HIC EST ENIM CALIX SANGUINIS MEI, NOVI ET AETERNI TESTAMENTI: MYSTERIUM FIDEI: QUI PRO VOBIS ET PRO MULTIS EFFUNDETUR IN REMISSIONEM PECCATORUM. Quibus verbis prolatis, deponit Calicem super Corporale, et dicens secrete: Hæc quotiescúmque fecéritis, in mei memóriam faciétis. Genuflexus adorat: surgit, ostendit populo, deponit, cooperit, et genuflexus iterum adorat. |
Deinde disiunctis manibus dicit: Unde et mémores, Dómine, nos servi tui, sed et plebs tua sancta, eiusdem Christi Fílii tui, Dómini nostri, tam beátæ passiónis, nec non et ab ínferis resurrectiónis, sed et in coelos gloriósæ ascensiónis: offérimus præcláræ maiestáti tuæ de tuis donis ac datis, Iungit manus, et signat ter super Hostiam, et Calicem simul, dicens: hóstiam ☩ puram, hóstiam ☩ sanctam, hóstiam ☩ immaculátam, Signat semel super Hostiam, dicens: Panem ☩ sanctum vitæ ætérnæ, et semel super Calicem, dicens: et Calicem ☩ salútis perpétuæ. |
Extensis manibus prosequitur: Supra quæ propítio ac seréno vultu respícere dignéris: et accépta habére, sicúti accépta habére dignátus es múnera púeri tui iusti Abel, et sacrifícium Patriárchæ nostri Abrahæ: et quod tibi óbtulit summus sacérdos tuus Melchísedech, sanctum sacrifícium, immaculátam hóstiam. |
Profunde inclinatus, iunctis manibus et super Altare positis, dicit: Súpplices te rogámus, omnípotens Deus: iube hæc perférri per manus sancti Angeli tui in sublíme altáre tuum, in conspéctu divínæ maiestátis tuæ: ut, quotquot Osculatur Altare, ex hac altáris participatióne sacrosánctum Fílii tui Iungit manus, et signat semel super Hostiam, et semel super Calicem, Cor ☩ pus, et Sán ☩ guinem sumpsérimus, Seipsum signat, dicens: omni benedictióne coelésti et grátia repleámur. Iungit manus. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen. |
Commemoratio pro defunctis Meménto étiam, Dómine, famulórum famularúmque tuárum N. et N., qui nos præcessérunt cum signo fídei, et dórmiunt in somno pacis. Iungit manus, orat aliquántulum pro iis defunctis, pro quibus orare intendit, deinde extensis manibus prosequitur: Ipsis, Dómine, et ómnibus in Christo quiescéntibus locum refrigérii, lucis pacis ut indúlgeas, deprecámur. Iungit manus, et caput inclinat, dicens: Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen. |
Manu dextera percutit sibi pectus, elata aliquantulum voce dicens: Nobis quoque peccatóribus Extensis manibus ut prius, secrete prosequitur: fámulis tuis, de multitúdine miseratiónum tuárum sperántibus, partem áliquam et societátem donáre dignéris, cum tuis sanctis Apóstolis et Martýribus: cum Ioánne, Stéphano, Matthía, Bárnaba, Ignátio, Alexándro, Marcellíno, Petro, Felicitáte, Perpétua, Agatha, Lúcia, Agnéte, Cæcília, Anastásia, et ómnibus Sanctis tuis: intra quorum nos consórtium, non æstimátor mériti, sed véniæ, quaesumus, largítor admítte. Iungit manus. Per Christum, Dóminum nostrum. |
Per quem hæc ómnia, Dómine, semper bona creas, Signat ter super Hostiam, et Calicem simul, dicens: sancti ☩ ficas, viví ☩ ficas, bene ☩ dícis et præstas nobis. Discooperit Calicem, genuflectit, accipit Hostiam inter pollicem et indicem manus dexteræ: et tenens sinistra Calicem, cum Hostia signat ter a labio ad labium Calicis, dicens: Per ip ☩ sum, et cum ip ☩ so, et in ip ☩ so, Cum ipsa Hostia signat bis inter se et Calicem, dicens: est tibi Deo Patri ☩ omnipotenti, in unitáte Spíritus ☩ Sancti, Elevans parum Calicem cum Hostia, dicit: omnis honor, et glória. ponit Hostiam, Calicem Palla cooperit, genuflectit, surgit, et dicit intellegibili voce vel cantat: Per omnia saecula saecolorum. R. Amen. |
Preparatio Communionis Iungit manus. Orémus: Præcéptis salutáribus móniti, et divína institutione formati audemus dicere: Extendit manus. Pater noster, qui es in caelis, Sanctificetur nomen tuum. Adveniat regnum tuum. Fiat voluntas tua, sicut in coelo et in terra. Panem nostrum quotidianum da nobis hodie. Et dimitte nobis debita nostra, sicut et nos dimittimus debitoribus nostris. Et ne nos inducas in tentationem: R. Sed libera nos a malo. S. Sacerdos secrete dicit : Amen. |
Deinde manu dextera accipit inter indicem et medium digitos Patenam, quam tenens super Altare erectam, dicit secrete: Líbera nos, quaesumus, Dómine, ab ómnibus malis, prætéritis, præséntibus et futúris: et intercedénte beáta et gloriósa semper Vírgine Dei Genetríce María, cum beátis Apóstolis tuis Petro et Paulo, atque Andréa, et ómnibus Sanctis, Signat se cum Patena a fronte ad pectus, da propítius pacem in diébus nostris: Patenam osculatur, ut, ope misericórdiæ tuæ adiúti, et a peccáto simus semper líberi et ab omni perturbatióne secúri. Submittit Patenam Hostiæ, discooperit Calicem, genuflectit, surgit, accipit Hostiam, et eam super Calicem tenens utraque manu, frangit per medium, dicens: Per eúndem Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum. Et mediam partem, quam in dextera manu tenet, ponit super Patenam. Deinde ex parte, quæ in sinistra remanserat, frangit particulam, dicens: Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus. Aliam mediam partem, quam in sinistra manu habet, adiungit mediæ super Patenam positæ, et particulam parvam dextera retinens super Calicem, quem sinistra per nodum infra cuppam tenet, dicit intellegibili voce vel cantat: V. Per omnia saecula saeculorum. R. Amen. Cum ipsa particula signat ter super Calicem, dicens: Pax Domini sit semper vobiscum. R. Et cum spiritu tuo. |
Particulam ipsam immittit in Calicem, dicens secrete: Haec commíxtio, et consecrátio Córporis et Sánguinis Dómini nostri Iesu Christi, fiat accipiéntibus nobis in vitam ætérnam. Amen. Cooperit Calicem, genuflectit, surgit, et inclinatus Sacramento, iunctis manibus, et ter pectus percutiens, intellegibili voce dicit: |
Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi: miserére nobis. Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi: miserére nobis. Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi: dona nobis pacem. |
Deinde, iunctis manibus super Altare, inclinatus dicit secrete sequentes Orationes: Dómine Iesu Christe, qui dixísti Apóstolis tuis: Pacem relínquo vobis, pacem meam do vobis: ne respícias peccáta mea, sed fidem Ecclésiæ tuæ; eámque secúndum voluntátem tuam pacificáre et coadunáre dignéris: Qui vivis et regnas Deus per ómnia saecula sæculórum. Amen. |
Dómine Iesu Christe, Fili Dei vivi, qui ex voluntáte Patris, cooperánte Spíritu Sancto, per mortem tuam mundum vivificásti: líbera me per hoc sacrosánctum Corpus et Sánguinem tuum ab ómnibus iniquitátibus meis, et univérsis malis: et fac me tuis semper inhærére mandátis, et a te numquam separári permíttas: Qui cum eódem Deo Patre et Spíritu Sancto vivis et regnas Deus in saecula sæculórum. Amen. |
Percéptio Córporis tui, Dómine Iesu Christe, quod ego indígnus súmere præsúmo, non mihi provéniat in iudícium et condemnatiónem: sed pro tua pietáte prosit mihi ad tutaméntum mentis et córporis, et ad medélam percipiéndam: Qui vivis et regnas cum Deo Patre in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia saecula sæculórum. Amen. |
Genuflectit, surgit, et dicit: Panem coeléstem accipiam, et nomen Dómini invocábo. Deinde parum inclinatus, accipit ambas partes Hostiæ inter pollicem et indicem sinistræ manus, et Patenam inter eundem indicem et medium supponit, et dextera tribus vicibus percutiens pectus, elata aliquantulum voce, ter dicit devote et humiliter: V. Dómine, non sum dignus, Et secrete prosequitur: ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea V. Dómine, non sum dignus, Et secrete prosequitur: ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea. V. Dómine, non sum dignus, Et secrete prosequitur: ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea. |
Postea dextera se signans cum Hostia super Patenam, dicit: Corpus Dómini nostri Iesu Christi custódiat ánimam meam in vitam ætérnam. Amen. Et se inclinans, reverenter sumit ambas partes Hostiæ: quibus sumptis, deponit Patenam super Corporale, et erigens se iungit manus, et quiescit aliquantulum in meditatione Sanctissimi Sacramenti. |
Deinde discooperit Calicem, genuflectit, colligit fragmenta, si quæ sint, extergit Patenam super Calicem, interim dicens: Quid retríbuam Dómino pro ómnibus, quæ retríbuit mihi? Cálicem salutáris accípiam, et nomen Dómini invocábo. Laudans invocábo Dóminum, et ab inimícis meis salvus ero. Accipit Calicem manu dextera, et eo se signans, dicit: Sanguis Dómini nostri Iesu Christi custódiat ánimam meam in vitam ætérnam. Amen. Et sinistra supponens Patenam Calici, reverenter sumit totum Sanguinem cum particula. Quo sumpto, si qui sunt communicandi, eos communicet, antequam se purificet |
Communio Anima Christi, sanctifica me. Corpus Christi, salva me. Sanguis Christi, inebria me. Aqua lateris Christi, lava me. Passio Christi, conforta me. O bone Iesu, exaudi me. Intra tua vulnera absconde me. Ne permittas me separari a te. Ab hoste maligno defende me. In hora mortis meae voca me. Et iube me venire ad te, Ut cum Sanctis tuis laudem te. In saecula saeculorum. Amen. |
Postea dicit: Quod ore súmpsimus, Dómine, pura mente capiámus: et de munere temporáli fiat nobis remédium sempitérnum. Interim porrigit Calicem ministro, qui infundit in eo parum vini, quo se purificat: deinde prosequitur: Corpus tuum, Dómine, quod sumpsi, et Sanguis, quem potávi, adhaereat viscéribus meis: et præsta; ut in me non remáneat scélerum mácula, quem pura et sancta refecérunt sacraménta: Qui vivis et regnas in saecula sæculórum. Amen. Abluit et extergit digitos, ac sumit ablutionem: extergit os et Calicem, quem, plicato Corporali, operit et collocat in Altari ut prius: deinde prosequitur Missam. |
Communio Ps 68:13-14 Advérsum me exercebántur, qui sedébant in porta: et in me psallébant, qui bibébant vinum: ego vero oratiónem meam ad te, Dómine: tempus benepláciti, Deus, in multitúdine misericórdiæ tuæ. |
Postcommunio Dicta antiphona ad Communionem, osculatur altare, et versus ad populum dicit : S. Dóminus vobíscum. R. Et cum spíritu tuo. Deinde, reversus ad altare, dicit : Orémus. Sanctificatiónibus tuis, omnípotens Deus: et vitia nostra curéntur, et remédia nobis sempitérna provéniant. Per Dominum nostrum Iesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen. Oratio super populum Orémus. Humiliáte cápita vestra Deo. Tua nos misericórdia, Deus, et ab omni subreptióne vetustátis expúrget, et capáces sanctæ novitátis effíciat. Per Dominum nostrum Iesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen. |
Conclusio Dicto, post ultimam Orationem, S. Dóminus vobíscum. M. Et cum spíritu tuo, dicit pro Missæ qualitate, vel Ite, Missa est, vel Benedicámus Dómino. Deo grátias. |
V. Ite, Missa est. R. Deo gratias. |
Tunc celebrans inclinat se ante medium altaris, et manibus iunctis super illud, dicit secrete: Pláceat tibi, sancta Trínitas, obséquium servitútis meæ: et præsta; ut sacrifícium, quod óculis tuæ maiestátis indígnus óbtuli, tibi sit acceptábile, mihíque et ómnibus, pro quibus illud óbtuli, sit, te miseránte, propitiábile. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen. |
Deinde osculatur Altare: et elevatis oculis, extendens, elevans et iungens manus, caputque Cruci inclínans, dicit: Benedícat vos omnípotens Deus, et versus ad populum, semel tantum benedícens, etiam in Missis sollemnibus; In Missa Pontificali ter benedicitur, ut in Pontificali habetur. Deinde prosequitur: Pater, et Fílius, ☩ et Spíritus Sanctus. R. Amen. |
Deinde sacerdos in cornu Evangelii, iunctis manibus dicit: V. Dominus vobiscum. R. Et cum spiritu tuo. Et signans signo crucis primum Altare vel librum, deinde se in fronte, ore et pectore, dicit: Initium ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem. R. Gloria tibi, Domine! Ioann. 1, 1-14. Iunctis manibus prosequitur: In princípio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum. Hoc erat in princípio apud Deum. Omnia per ipsum facta sunt: et sine ipso factum est nihil, quod factum est: in ipso vita erat, et vita erat lux hóminum: et lux in ténebris lucet, et ténebræ eam non comprehendérunt. Fuit homo missus a Deo, cui nomen erat Ioánnes. Hic venit in testimónium, ut testimónium perhibéret de lúmine, ut omnes créderent per illum. Non erat ille lux, sed ut testimónium perhibéret de lúmine. Erat lux vera, quæ illúminat omnem hóminem veniéntem in hunc mundum. In mundo erat, et mundus per ipsum factus est, et mundus eum non cognóvit. In própria venit, et sui eum non recepérunt. Quotquot autem recepérunt eum, dedit eis potestátem fílios Dei fíeri, his, qui credunt in nómine eius: qui non ex sanguínibus, neque ex voluntáte carnis, neque ex voluntáte viri, sed ex Deo nati sunt. Genuflectit dicens: Et Verbum caro factum est, Et surgens prosequitur: et habitávit in nobis: et vídimus glóriam eius, glóriam quasi Unigéniti a Patre, plenum grátiæ et veritatis. R. Deo gratias. Finito Evangelio sancti Ioannis, discedens ab Altari, pro gratiarum actione dicit Ant. Trium puerórum, cum reliquis, ut habetur in principio Missalis. |
Oratio Leonis XIII S. Ave Maria, gratia plena, Dominus tecum, benedicta tu in mulieribus et benedictus fructis ventris tui, Iesus. O. Sancta Maria, Mater Dei, ora pro nobis peccatoribus, nunc et in hora mortis nostrae. Amen. S. Ave Maria, gratia plena, Dominus tecum, benedicta tu in mulieribus et benedictus fructis ventris tui, Iesus. O. Sancta Maria, Mater Dei, ora pro nobis peccatoribus, nunc et in hora mortis nostrae. Amen. S. Ave Maria, gratia plena, Dominus tecum, benedicta tu in mulieribus et benedictus fructis ventris tui, Iesus. O. Sancta Maria, Mater Dei, ora pro nobis peccatoribus, nunc et in hora mortis nostrae. Amen. O. Salve Regina, Mater misericordiae, vita, dulcedo, et spes nostra, salve. Ad te clamamus, exsules filii Evae. Ad te suspiramus gementes et fientes in hac lacrymarum valle. Eia ergo, Advocata nostra, illos tuos misericordes oculos ad nos converte. Et Iesum, benedictum fructum ventris tui, nobis, post hoc exilium, ostende. O clemens, o pia, o dulcis Virgo Maria. S. Ora pro nobis, sancta Dei Genitrix. O. Ut digni efficiamur promissionibus Christi. S. Orémus. Deus, refúgium nostrum et virtus, populum ad te clamantem propitius respice; et intercedente gloriosa, et immaculata Virgine Dei Genitrice Maria, cum beato Ioseph, eius Sponso, ac beatis Apostolis tuis Petro et Paulo, et omnibus Sanctis, quas pro conversione peccatorum, pro libertate et exaltatione sanctae Matris Ecclesiae, preces effundimus, misericors et benignus exaudi. Per eundem Christum Dominum nostrum. Amen. O. Sancte Michaël Archangele, defende nos in proelio; contra nequitiam et insidias diaboli esto praesidium. Imperet illi Deus, supplices deprecamur: tuque, Princeps militiae Caelestis, satanam aliosque spiritus malignos, qui ad perditionem animarum pervagantur in mundo, divina virtute in infernum detrude. Amen. S. Cor Iesu sacratissimum. O. Miserere nobis. S. Cor Iesu sacratissimum. O. Miserere nobis. S. Cor Iesu sacratissimum. O. Miserere nobis. |
Post Missam |
Archivo del blog
-
▼
2025
(14)
-
▼
enero
(14)
- LAS URNAS LAS CARGA EL DIABLO, MISTER
- ¿QUE FUE DEL GRAN TEATRO ESPAÑO...
- MIS LETANIAS DE DIFUNTOS EKTENIA ZAPURKEÑIE A...
- EL SIGNO DE LOS TIEMPOS Al paño de Segovia lo lla...
- Coaxas y casas llanasLa coaxca de Segovia calle ...
- VII CENTENARIO DEL PATRÓN DE LOS ARCHIVEROS SAN A...
- ALFAQUEQUE DE PUTAS Yendo a Arévalo los martes al...
- amilibia la genracion de pueblo AMILIBIA: EL AMIG...
- ERA EL´DIA DE SAN ANTÓN 17 ENERO CORRER EL GALLO ...
- APODITERION TODOS A DESNUDARSE El apoditerium era...
- ALONSO DE VALDÉS NO PUDO SER EL AUTOR DEL LAZARIL...
- CABALLOS DE TROYA (TROIAN HORSES) – notas de mi d...
- LEGA ENERO QUE ABRE TODAS LAS PUERTAS Y TODOS EN ...
- El invierno no dura en vano: cómo celebrar el Año...
-
▼
enero
(14)
-
►
2024
(65)
- ► septiembre (4)
-
►
2023
(100)
- ► septiembre (5)
-
►
2022
(106)
- ► septiembre (8)
-
►
2021
(92)
- ► septiembre (3)
-
►
2020
(160)
- ► septiembre (2)
-
►
2019
(106)
- ► septiembre (3)
martes, 27 de marzo de 2018
martes santo
sábado, 24 de marzo de 2018
juanita la larga marcha pa suiza ¿quien la paga el viaje? ah... La conjura catalana está fiannciada por los sionistas enemigos de españa
ESPERPENTOS DE SEMANA SANTA
ESPERPENTOS DE SEMANA SANTA
La espantá llega a Triana, ya pasa la procesión con su dindon jarchas y saetas discreto encanto de la burguesía que contempla el paso de los tronos desde un balcón un puro habano en la boca, rumbas y palmas, fervorín penitencial con medio litro de manzanilla dentro del cuerpo venga jarana, esperpento de las cornadas de los Sanfermines cantando el pobre de mí y los mosquetones a la funerala en las procesiones de Viernes Santo. Madrugás…
Acabo de leer un cuento sublime El Diablo en semana santa lo escribí yo hace unos años. Una navaja de Albacete en el manto de la Virgen del Carmen y la Rovira rovirecha esa juanita la larga la del complot barcelonés dice lo que dijo Manuel del Palacio cuando fue al destierro: “metida en la diligencia salgo hoy para Francia. Me cago en la providencia del juez de primera instancia”. Que este francisquito es de pasta flora que cuando va a mear lo hace en cuclillas como las señoras y oyendo de los moros el tiroteo dijo O´Reilly ay que me meo.
Era un gurrumino rufo cacorro y feo el tal general con nombre irlandés. Arriba la oliva. Abajo el limón. Nos no venimos de reyes que reyes vienen de nos y don din don ahí llega la procesión. Mirai la vara de plata del cofrade mayor que es el alcalde de Sevilla en disfraz de capuchón. Delante va gritando el pregonero: ¿quien engordó a los judíos? De los Ríos.
Fracasó la conjura. Todos a la trena, y judíos a enforcar. Sólo falta uno por enchironar: don Artur Mas. De modo que esto del proceso ha sido como una “madrugá” en las procesiones sevillanas. Seguro que terminará como el rosario de la aurora. Vamos, digo yo. Quieren cargarse a España los judíos. Se trata de una venganza histórica y personal. Nos la tenían guardada y la Rovira se lleva a Suiza dentro de la liga una navaja.
domingo, 18 de marzo de 2018
RIOTS IN MADRID
El Ayuntamiento de Madrid abandona a su Policía tras los disturbios de Lavapiés
Los cauces de comunicación policial en el Ayuntamiento de Madrid para informar sobre los hechos de Lavapiés se han cortado. Orden del partido de Gobierno. De momento, no hay convocatoria por parte de los responsables de la Corporación para dar una versión oficial de lo sucedido. Entre los tuits de los concejales de Ahora Madrid y la propia Carmena no hay una sola referencia agradeciendo la actuación del Cuerpo.
Para encontrarla hay que irse a los ediles de la oposición. En el caso de Ahora Madrid, incluso la concejal Rommy Arce se olvida del cargo que ocupa y habla de «xenofobia institucional», la misma tesis que ofrecen grupos radicales como los bukaneros.
La Policía Municipal, a la que han prohibido hablar, está encendida. No se descartan movilizaciones por parte del Cuerpo para reprender a la Corporación por la falta de apoyo institucional e irresponsabilidad de algunos de sus componentes. El delegado de Salud y Seguridad, Javier Barbero, ha desconvocado un acto previsto esta mañana a las 9.30 de la mañana donde iba a visitar las dependencias de la Policía Municipal canina en la Casa de Campo. A 40 minutos de la hora convocada, se ha enviado un mail anulando la cita. A estas horas, cuando la oposición ya ha valorado los hechos y ha agradecido de forma unánime la labor policial, el Consistorio que dirige Carmena sigue sin hablar.
Para encontrarla hay que irse a los ediles de la oposición. En el caso de Ahora Madrid, incluso la concejal Rommy Arce se olvida del cargo que ocupa y habla de «xenofobia institucional», la misma tesis que ofrecen grupos radicales como los bukaneros.
La Policía Municipal, a la que han prohibido hablar, está encendida. No se descartan movilizaciones por parte del Cuerpo para reprender a la Corporación por la falta de apoyo institucional e irresponsabilidad de algunos de sus componentes. El delegado de Salud y Seguridad, Javier Barbero, ha desconvocado un acto previsto esta mañana a las 9.30 de la mañana donde iba a visitar las dependencias de la Policía Municipal canina en la Casa de Campo. A 40 minutos de la hora convocada, se ha enviado un mail anulando la cita. A estas horas, cuando la oposición ya ha valorado los hechos y ha agradecido de forma unánime la labor policial, el Consistorio que dirige Carmena sigue sin hablar.
jueves, 15 de marzo de 2018
las casas EL PADRE DE LA LEYENDA NEGRA ERA CATALÁN
EL PADRE LAS CASAS PADRE DE LA LEYENDA NEGRA ERA CATALÁN. APUNTES PARA UN ESTUDIO DE LA HISPANOFOBIA
EL PADRE LAS CASAS PADRE DE LA LEYENDA NEGRA ERA CATALÁN. APUNTES PARA UN ESTUDIO DE LA HISPANOFOBIA
EL PADRE LAS CASAS ERA CATALÁN
En mi libro sobre el autor del Lazarillo quise bucear dentro del intrincado mundo de los conversos (mar sin fondo); uno de mis hallazgos fue la personalidad de algunos ellos.
Dice al respecto Rodolfo Jimeno en su biografía sobre el autor de la Leyenda Negra , al estudiar sus orígenes — una familia barcelonesa que se estableció en Sevilla y cambia el apellido de Casaus a Las Casas— que los conversos al abrazar el catolicismo portan consigo la llama del fuego sagrado, gran parte de los mismos toman las ordenes sagradas.
El celo converso les lleva a querer ser más papistas que el papa.
Son grafómanos como Teresa de Jesús, el mismo Cervantes y la mayoría de los autores del género picaresco. Vallejo Nájera al estudiar la psicología del padre de la Leyenda Negra encuentra en su personalidad una hipertrofia del yo, exhibicionismo mental. Es acreedor de una idea fija y monotemática. Esa obsesión por el holocausto y el afán de vindicta.
Los judíos dicen carecer de historia, sólo tienen memoria. Intentan dar la vuelta a los anales. Tito Livio, Tácito, Salustio, Cesar, La guerra de las Galias, — tienen a prurito desde los tiempos de Vespasiano la inquina hacia Roma— los cronistas de Indias, Menéndez y Pelayo, Hilaire Belloc etc son unos pobres payasos, saltimbanquis de la bibliografía.
Su idea es quemar los libros de historia que no les conviene. Según ellos, el mundo no existe antes de 1989, el año de la Gran Revancha. Las Casas era un megalómano. Se creía un elegido del altísimo y tal preeminencia le condujo a esa paranoia privativa de los conversos. Que tienen una visión deformada del mundo. Son tercos, abrumadores y pleitistas, muñidores de guerras y conflictos porque sobre ellos cae la maldición del campo de Haceldama donde se ahorcó Judas. Acusan de “conspiranoicos” a quienes no piensan como ellos. Carecen de afección a sus semejantes. Desprecian a los demás por no pertenecer a los elegidos. Es la idea del “goim”: un ser inferior homologable con las bestias, se les puede matar y esclavizar sin ningún miramiento, no son hijos de Dios (terrible creencia de los sionistas).
Son grafómanos. Gran verdad. Este es el estilo por ejemplo del New York Times que se adhibe a un pensamiento único desdeñando las galas literarias, estilo premioso, párrafo largo y ambivalente. Gran parte de los autores judíos participan de esta estética “no frills” sin adornos que desprecia el arte por el arte y se manifiesta utilitarista. Lo suyo es la obsesión política como subalterna de la revolución. Según Vallejo Nájera los escritos de Las Casas son incoherentes. En su delirio de grandeza cambian de nombre para fingirse miembros de importantes familias. Así Las Casas se convierte en Casaus. De esta forma combaten las ejecutorias de hidalguía y la limpieza de sangre tan importante en la España de XVI.
A lo que parece, han vuelto los conversos con su odio contra España y el afán de revancha. Puigdemont y sus muchachos no son más que meros monaguillos de la sinagoga que menean el incensario del rencor y la confusión durante esta misa negra a la cual asistimos, consternados, los españoles desde hace algún tiempo. La conjura es evidente: quieren destruir nuestra nación. Es el negocio de la España de las autonomías y en último grado, el fin de España y de su constitución escrita por veinte masones.
sabrina el bnusto de los ochenta cumple cincuenta años
Sabrina Salerno compie 50 anni: «Non rimpiango il passato, la mia svolta è stata mio figlio»
La cantante e showgirl racconta al Corriere: «Non rimpiango il passato, mio figlio mi ha cambiato. Ora mi faccio meno domande. Cosa serve nella vita? Coraggio e un fisico bestiale»
di Annalisa Grandi
È stata una delle icone di fascino e sensualità degli anni Ottanta. Chi è stato giovane in quegli anni se la ricorda sicuramente, le sue mise e le curve esplosive. Cantante ma non solo, anche showgirl e attrice, scoperta da Claudio Cecchetto, oggi Sabrina Salerno compie 50 anni. E la sua priorità è suo figlio. Noi l’abbiamo intervistata.
Sabrina Salerno compie 50 anni: oggi raggiante come 20 anni fa
Il compleanno social
«Ho capito a questa età che niente è regalato - ci ha detto - quando sei giovane non ci pensi, ora mi sono resa conto che l’importante è sapere vivere alla giornata e cogliere l’attimo». È stata icona di fascino e sensualità, ha venduto 20 milioni di dischi ma non rimpiange il passato: «Per me ora le priorità sono altre», spiega. E la priorità ha un nome: Luca Maria, suo figlio di 13 anni: «Lui mi ha davvero cambiato la vita, mi ha fatto capire che per la prima volta non dovevo più essere io al centro. Ma anche che dovevo smettermi di farmi tante domande».
«Io sono stata sempre un po’ tormentata, non sempre ho vissuto bene quello che mi succedeva, poi è arrivato mio figlio ed è cambiato tutto. Continuo a fare il lavoro che amo, a cantare in Francia, a breve uscirà un mio disco, ma lo faccio sempre tenendo conto che la mia priorità è passare del tempo con mio figlio».
E se le si chiede quale consiglio darebbe a una giovane che vuole «seguire le sue orme» dice: «I consigli non si danno, perché ognuno deve fare il suo percorso. Ma nella vita ci vogliono fortuna, salute e un buon avvocato. Per andare avanti ci vuole coraggio e un fisico bestiale».
sábado, 10 de marzo de 2018
RECUERDOS DE MI INFANCIA SEGOVIANA
Acacia
A la
entrada de Segovia según se va por la carreta de Madrid bajando la cuesta de Baterías
hay un puente romano, el de Valdevilla por el cual las antiguas cohortes y
clades de Augusto vadeaban con su impedimenta el río Clamores que hace dos
milenios debía de llevar mucha más agua pero que a mediados del pasado siglo fluía sin
apenas caudal. Mucho puente para tan poco río, la verdad, pero cuando se
construyó el Acueducto era un flumen
que juntaba sus aguas con el Eresma.
A la otra orilla estaban las casas militares
unos chalecitos un pequeño jardín delante y un corral detrás en las que
transcurrió mi infancia.
La
colonia inaugurada por el coronel Tomé, que era un catalán bondadoso y
pequeñín, en 1951 (guardo una foto de la ceremonia de la entrega de llaves, yo
estaba de buces sobre el pretil de ladrillos sardinel, muy rubito y con mi
traje de marinero).
La colonia
había sido edificada por presos de guerra que en régimen de redención de penas
por el trabajo los cuales trabajaban para Regiones devastadas, Las antiguas
casas militares, cuando el odio y la revancha regresaron a España con su aliada
la ignorancia, hoy han sucumbido a la recalificación de terrenos –esto no era
más que un peñascal- y a la reconversión urbanística. O a la
revanchista de algunos que se liaron a derribar lo que había construido
el anterior régimen.
. Se
cerraron cuarteles y se ha dejado prácticamente indefensa a la nación o sin
paraguas estratégico (es como tener un tío en Alcalá) de la OTAN porque el
ejército era la espina dorsal de la nación.. Y su destrucción, o la
desmilitarización, llevada a cabo por José María Aznar, el inepto, constituye
hoy por hoy una delas grandes amenazas al porvenir de la unidad nacional.
En
esta monarquía falta un militar republicano domo Godet para ponerle las peras
al cuarto al demente de Arturo Mas.
El
general Godet, un catalán leal que luego sería fusilado en Burgos por su
adhesión al orden constitucional sofocó el alzamiento separatista de Companys,
entrando a tiros en el palacio de la Generalidad. Salvó a la republica y salvó
la unidad de España..
. Sin
conscripción y sin levas o la mili que era una escuela de hombres de
ciudadanías y de valores España ha dejado de existir o puede porque este viejo
país, que derrotó al Islam y puso freno al dominio sionista tiene otros muchos
recursos y la liebre siempre suele saltar.
. El
puente que había ha sido cegado para canalizar al Clamores que desde hace
bastante tiempo era un río subterráneo, Guadiana bajo los arcos del acueducto.
Pero aun quedan los apeos y el balaústre.
En el lado de allá y en la curva que hace la
carretera sigue la acacia plantada por mi padre en la esquina del patinillo del
sargento casado. Más allá vivía el brigada Vences un poco más el teniente
Ricardo y un maestro ajustador de Zamora que tenía un hijo que se llamaba
Pedrito que jugaba conmigo al gua. Siempre andaba con mocos.
-¿A
qué Virgen alumbras, Pedrico?
-A la
que me dé la gana.
La
acacia ha crecido tumbada porque a los
de mi cuadrilla nos gustaba zarandearla por el tallo como si fuese una
muchacha. Y digo la acacia sigue floreciendo y tiene 56 primaveras poco menos
de un lustro que yo. Siempre que vuelvo a mi pueblo me fijo en ese detalle y
paseo mi melancolica rodada por lo que fue mi barrio que de Valdevilla- Castrobocos donde estaba la
taberna, pasado Villangela, del Tío Loco, adonde mi padre me mandaba a por vino
y gaseosa para el gasto
MIS RECUERDOS DE HULL LA CIUDAD DONDE ENCONTRÉ EL AMOR
EDWARD THE CONFESSOR
By Antonio PARRA-GALINDO:-
When I went to England for the second time in October 1966, the whole country was in celebration and ephemeredes of the founder of English monarchy, Edward III the Confessor.
I arrived late to the school where I was supposed to teach Spanish in two secondary schools one was run by the state and the other was catholic an it was first there I me the philistine Paul Preston; he was my pupil in the sixth form a sort of very thick bloke but very conceited as an assistant four days late. I nearly got the sack.
The headmaster was mad for my lack of punctuality. Oh boy these Spaniards always siesta drinking sangria, thinking of sex, eating olives and oil and riding donkeys. Hull up north by the Humber was the dullest town an inhospitable of my whole life. What a grotty place! Also I starved.
The grant I received from the Government was insufficient: if I paid the rent, I did not eat, and if I ate I was always in arrears with my grudging landlady who was an old bird who spend all her days looking through the windows panes at the traffic of Beverley road very scarce on those days. All her meagre pension went, as she was an animal lover and member of the Society of cat lovers, and feeding seven cats one of them was a civet cat big and fat it was castrated, randy sort of devil who went courting and womanizing in the freezing January nights and got involved in fights with rival males, received scratches and one love-quarrel left him one-eyed.
It seems that the poor eunuch was the favourite. Its name was Persha and she talked to it as it the poor fleecy feline was her baby.
Miss Simpson was lonely and quiet very thin and grudging she left written notes and posted them underneath the threshold door. Always complaining of the misdemeanour of tenants.
One day she passed away. I think she starved herself. Her budget was much in fags, and little in solid food, I think she only ate biscuits. We had to find other abodes. The house was close on her decease.
She had lung cancer and heard her suspicious cough many a night downstairs. The England I encountered had nothing to do with the old merry England I dreamt ad learnt in books: cathedrals, cottages, nice pubs and songs, Shakespeare.
There was no cathedral in Hull a town which had been destroyed by the Luftwaffe bombers during the blitz: the harbour was horrid and still in ruins. I never have been in such grotty places. Hull held the record for the ugliest women of the world and most horripilate tarts in the whole planet. You smelled poverty every where.
Most of the men were on the dole and still there was rationing.
In Beverly a mile away there was a Minster but the cathedrals in England had nothing to do with the idea I preconceived from them. They were monuments to British patriotism. Britannia was a religion.
I realized that since God is an Englishman. Anglicanism became a sort of religion based on the Bible and the hatred to the pope. The Beatles blasted their songs. English wives ran away with the milkman. Mr Harold Wilson lived in number ten Downing Street and there were strikes and Trade Unions. And sittings in and anti Vietnam War demos. Make love not war. Those were the sixties. Where was Edward the Third? No where. People stopped going to church on Sunays, and parsons preached to empty congregations.
I bought myself a transistor and heard my favourite programme Ten of the pops. Girls dressed mini skirts and there was black and white TV. There was David Frost with that was the week that was, Alf Garnet and the Two Ronnies.
I understood the congenial English but could not follow the conversation in the Yorkshires dialect. We are blunt and down to earth you know. Where was Edward the Confessor? Where the old merry England of my dreams? I had read many books on Medieval England but even the British medievalists they drive on the left and they had their own peculiar ideas and won’t tolerate a foreigner to tell them what to do and things are they are. I was looking for Edward the Confessor and I found Perfidious and fastidious Albion. And milk ´goat. The Brits are milks goats. They don’t mix with anything. Good insulars. Abroad they hold on the balance of power and they don’t have friends but interests. That’s it British interests. Pride and prejudice that was a rule in the character of those northerners and they are proud and prejudiced and they could become nasty and xenophobic. In the staff room the other masters looked at me with a chip on their shoulder. Oh dear I never could become an Englishman. What disillusionment. I never shall become one of them.
At the doldrums, I spent half of the time reading since all half my allowance went to the book shops and the other half in beer and chasing the mini skirts.
Without boasting the thought I was an Italian and they got romantic and sang to me the song oh Antonio selling good lollipops and ice cream. Your lodgings or mine that was the question on the Saturday night. And we tossed a tanner in the air and it was love at first sight. Please not the whole way. I am not in the pill. A dissipated life I lead and I sinner I was those days but it was easy to score in those days of the swinging sixties looking Italian speaking good English and without being too handsome having feeling. On their arms I felt like a gigolo. A man object I felt. And the one of the first words I learned was wily. How is your wily, mate? Ready for Virginia, then. Let’s go. Come on. Your place. My place.
Hull and London girls liked Latin lovers. They used me like a disposable nappy. Mea culpa. Mea culpa.
But where was old the confessor? That year was the ninth centenary of the battle of Hastings. The British defeated the Danish.
King Edward the confessor 1004-1066 lived in the dark middle ages when the bishop of Rome died by poison. He tried to raise the standards of English Christendom. He built the abbey of Westminster. It was the time of the investitures. His personality has come to us shrouded in the mist of myths and legends.
All we know for certain is that he defeated the Vikings and had to suffer exile and the misunderstand of her mother- terrible shortcoming, the king had to put up with his maternal ingratitude and became a saint by means of tolerance and patience- who married Knut his best enemy who plundered with the Vikings all the coast of East Anglia.
Edward descendant of Alfred the Great spent most of his live in the exile in France and was crowned in the abbey of Westminster.
He married another saint and queen Sancta Edita.
In my apartment of Beverley road, damp with falling wall paper and with a gas heater which cost me a fortune you had to keep patenting shillings in the slit and hardly and went that terrible winter of 66 without electricity for lack of payment, I meditated shivering underneath my craggy blankets and half starving about this mysterious king.
He was a kind o of anticlimax. I thought that the confessor of the Faith was only in my head. He did not exist.
Nearly naked or in rags like most of poor students, I bought clothes at pawn shops and dowdies.
I smoked woodbine and N.6 horrid cigarettes and mean and down to earth like the Northerners I came across. They made you cough and no wonder they gave lung cancer to my good landlady. I was a regular at the Bull a rough pub at the intersection of Beverley and Nottingham road. My teaching was a disaster.
I had a fight with that Paul Preston because of Franco. He is now a very renowned historian of the Spanish Civil war. Preston hated Spaniards. I could not stand him.
In spite of that I saved my pennies for tickets at local pubs and the dancing halls. There was one dancing called the Locarno I remember well... There I met nymphomaniacs. They liked quickies in the street alleys too call or on the back of a car.
But where was Edward the confessor? Not in Hull the dull. That king was a sort of fiasco. All England was a kind of fiasco. I learnt the language and I learned love and the facts of life the hard way.
Of course England had me in a way but it was tough and very disappointed in those bad old days.
EDWARD THE CONFESSOR
By Antonio PARRA-GALINDO:-
When I went to England for the second time in October 1966, the whole country was in celebration and ephemeredes of the founder of English monarchy, Edward III the Confessor.
I arrived late to the school where I was supposed to teach Spanish in two secondary schools one was run by the state and the other was catholic an it was first there I me the philistine Paul Preston; he was my pupil in the sixth form a sort of very thick bloke but very conceited as an assistant four days late. I nearly got the sack.
The headmaster was mad for my lack of punctuality. Oh boy these Spaniards always siesta drinking sangria, thinking of sex, eating olives and oil and riding donkeys. Hull up north by the Humber was the dullest town an inhospitable of my whole life. What a grotty place! Also I starved.
The grant I received from the Government was insufficient: if I paid the rent, I did not eat, and if I ate I was always in arrears with my grudging landlady who was an old bird who spend all her days looking through the windows panes at the traffic of Beverley road very scarce on those days. All her meagre pension went, as she was an animal lover and member of the Society of cat lovers, and feeding seven cats one of them was a civet cat big and fat it was castrated, randy sort of devil who went courting and womanizing in the freezing January nights and got involved in fights with rival males, received scratches and one love-quarrel left him one-eyed.
It seems that the poor eunuch was the favourite. Its name was Persha and she talked to it as it the poor fleecy feline was her baby.
Miss Simpson was lonely and quiet very thin and grudging she left written notes and posted them underneath the threshold door. Always complaining of the misdemeanour of tenants.
One day she passed away. I think she starved herself. Her budget was much in fags, and little in solid food, I think she only ate biscuits. We had to find other abodes. The house was close on her decease.
She had lung cancer and heard her suspicious cough many a night downstairs. The England I encountered had nothing to do with the old merry England I dreamt ad learnt in books: cathedrals, cottages, nice pubs and songs, Shakespeare.
There was no cathedral in Hull a town which had been destroyed by the Luftwaffe bombers during the blitz: the harbour was horrid and still in ruins. I never have been in such grotty places. Hull held the record for the ugliest women of the world and most horripilate tarts in the whole planet. You smelled poverty every where.
Most of the men were on the dole and still there was rationing.
In Beverly a mile away there was a Minster but the cathedrals in England had nothing to do with the idea I preconceived from them. They were monuments to British patriotism. Britannia was a religion.
I realized that since God is an Englishman. Anglicanism became a sort of religion based on the Bible and the hatred to the pope. The Beatles blasted their songs. English wives ran away with the milkman. Mr Harold Wilson lived in number ten Downing Street and there were strikes and Trade Unions. And sittings in and anti Vietnam War demos. Make love not war. Those were the sixties. Where was Edward the Third? No where. People stopped going to church on Sunays, and parsons preached to empty congregations.
I bought myself a transistor and heard my favourite programme Ten of the pops. Girls dressed mini skirts and there was black and white TV. There was David Frost with that was the week that was, Alf Garnet and the Two Ronnies.
I understood the congenial English but could not follow the conversation in the Yorkshires dialect. We are blunt and down to earth you know. Where was Edward the Confessor? Where the old merry England of my dreams? I had read many books on Medieval England but even the British medievalists they drive on the left and they had their own peculiar ideas and won’t tolerate a foreigner to tell them what to do and things are they are. I was looking for Edward the Confessor and I found Perfidious and fastidious Albion. And milk ´goat. The Brits are milks goats. They don’t mix with anything. Good insulars. Abroad they hold on the balance of power and they don’t have friends but interests. That’s it British interests. Pride and prejudice that was a rule in the character of those northerners and they are proud and prejudiced and they could become nasty and xenophobic. In the staff room the other masters looked at me with a chip on their shoulder. Oh dear I never could become an Englishman. What disillusionment. I never shall become one of them.
At the doldrums, I spent half of the time reading since all half my allowance went to the book shops and the other half in beer and chasing the mini skirts.
Without boasting the thought I was an Italian and they got romantic and sang to me the song oh Antonio selling good lollipops and ice cream. Your lodgings or mine that was the question on the Saturday night. And we tossed a tanner in the air and it was love at first sight. Please not the whole way. I am not in the pill. A dissipated life I lead and I sinner I was those days but it was easy to score in those days of the swinging sixties looking Italian speaking good English and without being too handsome having feeling. On their arms I felt like a gigolo. A man object I felt. And the one of the first words I learned was wily. How is your wily, mate? Ready for Virginia, then. Let’s go. Come on. Your place. My place.
Hull and London girls liked Latin lovers. They used me like a disposable nappy. Mea culpa. Mea culpa.
But where was old the confessor? That year was the ninth centenary of the battle of Hastings. The British defeated the Danish.
King Edward the confessor 1004-1066 lived in the dark middle ages when the bishop of Rome died by poison. He tried to raise the standards of English Christendom. He built the abbey of Westminster. It was the time of the investitures. His personality has come to us shrouded in the mist of myths and legends.
All we know for certain is that he defeated the Vikings and had to suffer exile and the misunderstand of her mother- terrible shortcoming, the king had to put up with his maternal ingratitude and became a saint by means of tolerance and patience- who married Knut his best enemy who plundered with the Vikings all the coast of East Anglia.
Edward descendant of Alfred the Great spent most of his live in the exile in France and was crowned in the abbey of Westminster.
He married another saint and queen Sancta Edita.
In my apartment of Beverley road, damp with falling wall paper and with a gas heater which cost me a fortune you had to keep patenting shillings in the slit and hardly and went that terrible winter of 66 without electricity for lack of payment, I meditated shivering underneath my craggy blankets and half starving about this mysterious king.
He was a kind o of anticlimax. I thought that the confessor of the Faith was only in my head. He did not exist.
Nearly naked or in rags like most of poor students, I bought clothes at pawn shops and dowdies.
I smoked woodbine and N.6 horrid cigarettes and mean and down to earth like the Northerners I came across. They made you cough and no wonder they gave lung cancer to my good landlady. I was a regular at the Bull a rough pub at the intersection of Beverley and Nottingham road. My teaching was a disaster.
I had a fight with that Paul Preston because of Franco. He is now a very renowned historian of the Spanish Civil war. Preston hated Spaniards. I could not stand him.
In spite of that I saved my pennies for tickets at local pubs and the dancing halls. There was one dancing called the Locarno I remember well... There I met nymphomaniacs. They liked quickies in the street alleys too call or on the back of a car.
But where was Edward the confessor? Not in Hull the dull. That king was a sort of fiasco. All England was a kind of fiasco. I learnt the language and I learned love and the facts of life the hard way.
Of course England had me in a way but it was tough and very disappointed in those bad old days.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)